Для некаторых адзінокіх пенсіянераў сацыяльны работнік даўно ўжо стаў не толькі памочнікам, а і нібы сваяком.

— Мне не першы год дапамагае сацыяльны работнік Раіса Тургунбаева. Яна для мяне ўжо, нібы родная дачка. Рая — малайчынка. Усё робіць сумленна, ніколі не лічыцца з асабістым часам. Для нас, адзінокіх людзей, галоўнае ўвага і гутарка, — кажа75-гадоваяклімаўчанка Нэлі Дзмітрыева. — Мая дачка жыве ў Горках. Ёсць двое ўнукаў. Кожны дзень яны тэлефануюць мне, нярэдка прыязджаюць у госці. Родныя завуць да сябе, але я не хачу нікуды ехаць са сваёй хаты, пакуль рукі нешта робяць і ногі ходзяць, — гаворыць Нэлі Георгіеўна.

Працай Раісы Тургунбаевай задаволена і кіраўніцтва. Больш за чатырнаццаць гадоў жанчына працягвае руку дапамогі адзінокім пенсіянерам. Яна і падбадзёрыць сваіх падапечных, і ў тэрмін выканае іх заказ, і ветліва пагаворыць з імі... Раіса Стэфанаўна — маці пецярых дзяцей, шчаслівая бабуля траіх унукаў.

Таццяна Падліпская